پس همینجا دست و پایت در گزند

بر ضمیر تو گواهی می دهند

چون موکل می شود برتو ضمیر

که بگو تو اعتقادت وا مگیر

خاصه در هنگام خشم و گفت و گو

می کند ظاهر سرت را مو بمو

چون موکل می شود ظلم و جفا

که هویدا کن مرا ای دست و پا

چون همی گیرد گواه سر لگام

خاصه وقت جوش و خشم و انتقام

پس همان کس کین موکل می کند

تا لوای راز بر صحرا زند

پس موکلهای دیگر روز حشر

هم تواند آفرید از بهر نشر

ای بده دست آمده در ظلم و کین

گوهرت پیداست حاجت نیست این

نیست حاجت شهره گشتن در گزند

بر ضمیر آتشینت واقف اند

نفس تو هر دم بر آرد صد شرار

که ببینیدم منم ز اصحاب نار

جزو نارم سوی کل خود روم

من نه نورم که سوی حضرت شوم

همچنان کین ظالم حق ناشناس

بهر گاوی کرد چندین التباس

او ازو صد گاو برد و صد شتر

نفس اینست ای پدر از وی ببر

نیز روزی با خدا زاری نکرد

یا ربی نامد ازو روزی بدرد

کای خدا خصم مرا خشنود کن

گر منش کردم زیان تو سود کن

گر خطا کشتم دیت بر عاقله ست

عاقلهٔ جانم تو بودی از الست

سنگ می ندهد به استغفار در

این بود انصاف نفس ای جان حر